زبانحال امام موسی کاظم علیهالسلام قبل از شهادت
اگرچه حجة اللهم، ولی ساکن در این چاهم سیه چالی که در آن، نَشنود غیر از خدا آهم خدا میخواست، اینجا بِشنود سوز مناجاتم همان قعرِ سجونی را، که منهم از خدا خواهم بجای احترام اینجا، شکنجه هست تکریمم بجای منبر و محراب، زندان گشته درگاهم نحیف و لاغر اما، دستهای پر قنوتم شد بلاگـردانِ یـارانم، نجاتِ قـومِ گـمـراهم علی را یاد کردم، شد گلویم بسته در زنجیر به جرمِ یاعلی، شد تازیانه قوتِ هرگاهم نه از نیزه، که از نیشِ زبانِ ناسزاگویی سهشعبه خورده بر قلبم، که از گودال آگاهم چشیدم همچو زینب، بیکران درد اسیری را میانِ سلسله، با عمۀ مـظلـومه هـمراهم ز پا و گردنِ مجروح من خون میچکد، یعنی چنان سجاد، ذرّه ذرّه در زنجیر میکاهم غمِ شام و غمِ کوفه، به پیشِ دیدهام، اما ندیـدم اهلِبـیـتم، بـینِ نامحـرم سرِ راهم نه آتش در حرم دیدم، که شعله بر دلم افتاد جگر از روضۀ سختِ کنیزی، سوخت ناگاهم خدا را شکر ناموسم نبود اینجا کنار من سپردم انتقامِ آل زهرا را، به خونخواهم |